Her sabah Damadımın internet üzerinden yurt dışına satışını yaptığı kitapları PTT Kızılay Yenişehir şubesine teslim etmek için arabamla erkenden gidiyoruz. Yollar bomboş. İn cin top oynuyor. Herkes “ Evde kal, sağlıklı Kal “ uyarılarına riayet ediyor. Ben de “Takip mesafesine ve sosyal mesafeye “ azami dikkat ediyorum. “İhtiyar, sokakta ne işin var ?” diyenler olacak...Sakın bana kızmayın. Henüz yasak kapsamı olan altmış beşe gelmedim...

Bu sabah  ilginç bir olay yaşadım. Çok güldüm. Sizin de güleceğinizi düşünüyorum....

Kızılay’dan dönüş  yolunda Sanatoryum caddesindeki bir benzin istasyonuna uğradım. Geçen ay 500 TL’lik mazot alışımdan dolayı Word kartımdan 40 TL puan kazanmıştım. Bugün de o puan karta yüklenecekti. 

Benzin istasyonuna girdim. Kasiyerde koronavirüs nedeniyle benim gibi maske takmış bir bayan duruyordu. Bayana kartımı uzattım.:

“ Hanımefendi 40 TL puan yüklenecekti. Acaba yüklendi mi? Bakar mısın? “ dedim. Görevli bayan uzattığım kartı aldı, post cihazına takarken “ Şükrü Bey, nasılsınız ?” demesin mi?

Olmayan saçlarımı siyah bir bere ile koruma altına almıştım. Ağzımı, burnumu ve çenemi de simsiyah bir maske ile koronavirüsden korunmak amacıyla sıkı bir şekilde kapatmıştım. Sadece gözlüklerimin altındaki Tatarlara has kısık gözlerim görünüyordu. 

Yüzümdeki kara maskeye rağmen beni tanıyan bu bayan kimdi acaba? Beni giydiğim kıyafetten veya sesimden mi tanımıştı bilmiyordum. 

Şaşkınlığımı gizleyemedim. Bayanı tanımak için tekrar baktım. İmkanı yoktu , çıkartamıyordum maskenin arkasındaki simayı ... Sonunda dayanamadım:

“Kusura bakmayın hanımefendi . Sizi tanıyamadım” dedim. 

Bayan yüzündeki maskeyi eliyle aşağı indirdi.

“ Şükrü Bey, iki numaradaki komşunuzum” 

dediğinde, ben de maskemi çenemden aşağısına indirmiştim. Her ikimizde birbirimizin düştüğü bu gülünç duruma kahkahalarla karşılık verdik... 

Ben gülme krizine tutulmuştum. Ben güldükçe komşum da güldü. Hatta olayı anlayan bir kaç adım ilerimizde rafları düzelten bir görevli de güldü;  bizim bu ilginç karşılaşmamıza....

“Kusura bakma komşu. Sizin burada çalıştığınızı bilmiyordum. Maskeden dolayı da sizi tanıyamadım. Siz maşallah beni bu halde tanıdınız. Şu koronavirüs mikrobu yüzünden komşu komşuyu tanıyamaz olduk. Ne hallere düştük. ” dedim, tekrar gülmeye başladık....

Eve kapandığımız, moralimizin bozulduğu bugünlerde, bugün güne GÜLEREK başlamış oldum.

Taktığımız maskeler yüzünden komşularımızı bile tanıyamaz duruma düştüğümüz bu kötü günlerin biran önce gitmesini; güleceğimiz, eşimize , dostlarımıza ve yavrularımıza doya doya kucaklayacağımız güzel günleri göster YARABBİM bize...

Sen neymişsin be KORANA; komşumu bile tanıyamadım!...