Zaman zaman özellikle  engelli kardeşlerimizin sorunları, sosyal içerikli ve millî konularda yazılar yazıyorum. Üzülerek ifade edeyim ki bizler okumayı sevmeyen bir toplumuz. Dolayısıyla yazmış olduğum yazıların bir çoğunun okunmadığını da biliyorum. Ama ben okunmasa da yazmaya devam edeceğim; belki okuyan bir kaç kişi çıkar diye!;

Bugün yine sizlere hayatın gerçeklerinden bir kesit sunacağım. Özellikle yazımın son paragraflarını bir kaç kez okumanızı tavsiye ederim.

Keçiören Subayevler semtinde, Altınpark karşısında  22.08.2007 tarihinde beş engelli (üçü tekerlekli sandelyeli ) ve bedensel engelli bir kız çocuğa sahip eşim ve ben olmak üzere yedi arkadaşla birlikte "Altınpark Engelli Eğitim Dayanışma Derneği"mizi kurmuşduk.

Altınpark Engelli Eğitim Dayanışma Derneğimiz,"Tüm engelli grupların sosyal dayanışma amacı etrafında birleştirilmesini sağlamak; engelli gruplar için yapılacak çalışmalarla ilgili kurum ve kişilerle işbirliği yapmak; engel gruplarının ruh ve bedenen kendilerine yeterli olabilecek gücü kazanabilmesi için eğitici, birleştirici, engelleri azaltıcı eğitim ve mesleki çalışmalar yapmak; engellilerin tüketici durumdan kurtararak üretici konuma getirmek, engellilere maddi ve manevi yardımda bulunmak; engellileri ve ailelerini korumak ve destek olmak amacı ile kurulmuştu."

Bedensel engelli bir kız babası olarak, engelli çocukların beyni ve ayakları, eşim de bir anne şefkati ile engelli çocukların kolları olacaktı; onları bir anne-baba sıcaklığı ile kucaklayacak, bağrımıza basacaktık.

Bu güzel duygularla yola çıkmıştık....

Aşık Demiral ve arkadaşlarının engelli çocuklarımıza sundukları müzik ziyafeti hafızalardan hiç silinmeyecektir. Bize ev sahipliği yapan Özel Çağrı Okulları sahibi Sayın Nuran Altuntaş Hanıma, Rehber Öğretmeni Sayın Yelda Hanıma, Okul Müdürlerine, öğretmenlerine ve bizlere çok nefis bir yemek sunan aşçılarına ve servis yapan görevlilere sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum. Ayrıca Çorumun Sesi Gazetesi Sahibi Sayın İsmail Çabuk'a, Aşık Halil Demiral ve arkadaşlarına ne kadar teşekkür etsem azdır.

Sağ olsunlar var olsunlar.

Geceye katılan tekerlekli sandalyeli engelli kardeşlerimiz, Keçiören Belediyemizin asansörlü araçları ile evlerinden alınarak, Sanatoryum Caddesi yakınlarındaki Özel Çağrı Okullarına getirilmişlerdi. Evlerinde dört duvar arasına mahkum edilmiş tekerlekli sandalyeli engelli kardeşlerimiz bu gece sayesinde çok güzel eğlendiler, güldüler, engelli arkadaşları ile hasretlik giderdiler.

Bu güzel çocuklarımızın mutluluğunu sizlerin görmesini isterdim. İster inanın ister inanmayın; bu engelli yavrularımızın gülücükleri bana hayat veriyor. Gerek eşim gerekse de kendim, yapmış olduğumuz bu tür etkinliklerden çok keyif alıyoruz, seve seve bu çocuklara hizmet ediyoruz.

Yaptığımız her etkinlikte "www.engellininsayfasi.com" sitesini kuran ve sadece iki parmağını kullanabilen Sayın Mustafa Samet Beşler kardeşimizin gülen yüzünü görünce, evlerinin birinci katından tekerlekli sandalyesi ile üç kişi tutarak aşağıya indirirken çektiğimiz sıkıntıyı bir anda unutuveriyoruz.

Gecemiz saat yirmi bire doğru sona erdi. Geceye katılan engelli olmayan kardeşlerimizin kimi arabalarına kimi de dolmuşa binip gittiler. Okulun önünde tekerlekli sandalyeli on engelli kardeşlerimiz kalmıştı; bu engellilerden beşi Etlik'te oturuyordu. Etlik'te oturan beş kişiyi Keçiören Belediyesi'nin asansörlü aracı ile evlerine gönderdik. Geriye kalan tekerlekli beş sandalyeli arkadaşlarla, eşim ve ben, aracın dönüşünü okulun aşağısındaki yol kenarında bir halka yaparak beklemeye başladık. Hava güzeldi. Hiç birimiz üşümüyorduk. Bir yandan da sohbet ediyorduk. 

Ben bir ara Mustafa Samet Beşler'e dönerek:

-Mustafa gelecek sene engellilerle birlikte "Hıdırellez Şenliği" düzenleyeceğiz. Bu şenlikte akülü sandalyeli ve tekerlekli sandalyeli engellileri yarıştıracağız, dedim. Mustafa Samet :

-Şükrü Abi , o zaman ben hemen antremana yapayım, dedi ve çok suratli bir şekilde gecenin karanlığındaki hafif yokuşa doğru akülü aracını sürdü. Halkanın kenarındaki diğer dört engelli kız arkadaşımız sigara çıkarıp, tüttürmeye başladılar. Ben sigara içmediğim için çok sevdiğim bir engelli kardeşimin gözünün içine bakarak:

-Bak kardeşim, sen çok sigara içiyorsun. Sigaranın bir çok zararları var. Bunu öğrenmek istersen internetten "google"a gir, "sigara" diye yaz. Sana sigaranın binlerce zararını anlatan yazılar bulursun, dedim. 

-Şükrü Amca boş ver, dedi. İçende ölüyor içmeyen de.

-Bir akrabam senin gibi çok sigara içiyordu. Önce bir ayağını kestiler, anlamadı, içmeye devam etti. Sonra da diğerini kestiler, dedim. Sözümün arkasını bitirmeden arkadaşım elimi tutarak:

-Şükrü Amca "Zaten işe yaramıyorlar ki" diye tekerlekli sandalyesi üzerindeki yürümeyen bacaklarını gösterdi. 

Ben hiç bir şey diyemedim. Çünkü "sözün bittiği yer" derler ya ; benim için söz bitmişti. O gece sabahlara kadar bir oyana bir buyana döndüm durdum. Gözlerim kapalı idi;ama karşımda tekerlekli sandalye üzerinde oturan engelli kardeşimin eliyle gösterdiği yürümeyen ayaklarını görüyordum, bir de "Zaten işe yaramıyorlar ki" sözlerini duyuyordum.

O geceyi ve o sözleri hayatım boyunca hiç unutmayacağım.

Engelsiz yarınlarda buluşmak dileğiyle.

Şükrü BİLGİLİ